هدف از این پژوهش، بررسی نارسایی حافظه در بیماران مبتلابه اسکیزوفرن پارانویید و اسکیزوفرن باقیمانده و مقایسه آن با افراد بهنجار است. جامعه آماری پژوهش، بیماران مبتلابه اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان سلامت اهواز بودند. افراد بهنجار از میان کارکنان همان بیمارستان به‌طور تصادفی ساده انتخاب شده‌اند. به‌منظور بررسی حافظه در آزمودنی‌های سه گروه (20 زن و 20 مرد در هر گروه) از آزمون حافظه بالینی وکسلر استفاده شد. آزمودنی‌ها از نظر سن، جنس و میزان تحصیلات همتا شدند. داده‌های پژوهش با روش‌های آمار توصیفی (میانگین، میانه و…) و استنباطی (تحلیل واریانس یک‌راهه و دوراهه و آزمون پیگیری توکی) مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. نتایج تحلیل آماری داده‌ها نشان داد که عملکرد نمونه بهنجار در آزمون حافظه وکسلر به‌طور معنادار بهتر از دو گروه اسکیزوفرن پارانویید و باقیمانده است. مقایسه زنان و مردان گروه بهنجار با زنان و مردان اسکیزوفرن باقیمانده و پارانویید نیز حاکی از آن است که زنان و مردان بهنجار در آزمون حافظه وکسلر عملکرد بهتری نسبت به زنان و مردان اسکیزوفرن باقیمانده و پارانویید دارا هستند؛ ولی بین دو گروه اسکیزوفرن پارانویید و باقیمانده از این لحاظ تفاوت معناداری مشاهده نگردید.
)